• چهره زن در طنز سنتي

حروف اضافه رابط بين زمان و مكان

حروف اضافه زماني Prepositions of Time : در اين حالت حروف اضافه متداول را با موارد صحيح بررسي مي كنيم :

AT

1- براي لحظه معين و قسمتهاي مختلف روز و شب :

سپيده دوم

at 6 o’clock

به نام خدا

1. 1.

سخني كوتاه درباره اسطوره

اسطوره، معرب واژه يوناني historia به معني «روايت» و «تاريخ» است. واژه myth در زبان هاي اروپايي از واژه يوناني mythos گرفته شده به معني شرح، خبر و قصه. دانش اسطوره شناسي را «ميتولوژي» ميگويند.

اسطوره واقعيت فرهنگي بسيار پيچيده اي دارد كه آن را ميتوان از ديدگاه هاي گوناگون بررسي كرد. جامعه شناسان، قوم شناسان، روان شناسان و دين شناسان از اسطوره ها كمك مي گيرند تا بتوانند با جوامع كهن بهتر آشنا شوند. اسطوره خاستگاه تفكر و عاطفه بشر است و آرزوهاي او را باز مي تاباند. از اين رو با فلسفه و دين پيوندي نزديك دارد و در آثار ادبي و هنري تاثير فراوان گذاشته است.

انسان در جوامع كهن پيچيدگي هاي جهان و طبيعت را به گونه اي نمادين براي خود رمزگشايي مي كرد. اين رمزگشايي هاي نمادين ساختار اجتماعي اقوام باستاني را به ما نشان مي دهند. هر چند اسطوره ها در جزئيات با هم متفاوتند، اما ساختار شان شبيه به هم است، زيرا همگي طرحي جهاني دارند. به نظر يونگ امروزه ما «به لطف نمايه ها و اسطوره هاي به يادگار مانده، در حال كشف تاريخ باستان هستيم». [1]

موضوع مهم در اسطوره شناسي اهميتي است كه نمادها دارند، زيرا نقش خدايان، نيمه خدايان و قهرمانان را در زندگي اجتماعي مردم در دوران گذشته روشن ميسازند.

«اسطوره نقل كننده سرگذشتي قدسي و مينوي است، راوي واقعه اي است كه در زمان نخستين، زمان شگرف بدايت همه چيز، رخ داده است. به بياني ديگر: اسطوره حكايت ميكند كه چگونه به بركت كارهاي نمايان و برجسته موجودات ما فوق طبيعي، واقعيتي، چه كل واقعيت، يا تنها جزئي از آن پا به عرصه وجود نهاده است. بنابراين اسطوره هميشه متضمن روايت يك خلقت است، يعني مي گويد چگونه چيزي پديد آمده و هستي خود را آغاز كرده است. اسطوره فقط از چيزي كه واقعاً روي داده و به تمامي پديدار گشته، سخن مي گويد. شخصيت هاي اسطوره موجودات ما فوق طبيعي اند و خاصه به دليل كارهايي كه در زمان سرآغاز همه چيز انجام داده اند، شهرت دارند. اساطير كار خلاق آنان را باز مي نمايانند و قداست (يا تنها، فوق طبيعي بودن) اعمالشان را عيان ميسازند.»[2]

اگر اين تعريف را بپذيريم، بايد قبول كنيم كه اسطوره ها توصيف كننده عنصري مينوي در جهانند. اين شكوفايي عنصر مينوي است كه عالم را بنيان نهاده و بر اثر مداخلات موجودات ما فوق طبيعي است كه انسان به گونه اي كه امروز هست، تحول يافته است، يعني موجودي جستجو گر و فرهنگ پذير.

در زبان روز مره اسطوره را مترادف با واژه «خيالي» يا «غير واقعي» به كار مي برند، اما اين تلقي كاملاً نادرست است. اسطوره افسانه نيست، داستاني است كه به اعتبار محتواي خود از وقايع بزرگ ازلي: آغاز جهان، آغاز بشريت، آغاز زندگي و مرگ، آغاز پيدايش انواع جانوران و گياهان، آغاز كشاورزي، آغاز آتش، آغاز آيين حكايت ميكند. دليل آن نيز روشن است: در ادوار اساطيري« انسان هميشه مايل بوده كه به آغاز جهان باز گردد ... و به اين ترتيب، زمان خود و خدايان را يكي كند.»[3]

اما آنچه ياد آوري آن در اينجا ضروري است، اين است كه حقيقت اسطوره ها «نه منطبق با نظام منطقي است و نه با نظام تاريخي، زيرا ميت بيش از هر چيز حقيقي ديني و معنوي است و به يك اعتبار خاص، سحر آميز است.»[4]

نكته اي كه بايد به آن توجه داشت اين است كه صحت تاريخي اسطوره ها مهم نيست، بلكه آنچه اهميت دارد مفهوم و ارزشي است كه آنها نزد پيروان خود دارند. از اين رو آنچه اسطوره ها را از داستان متمايز مي كند، كاربرد آن در دين است. اما ضمناً اسطوره ها از داستان ها و روايات نمادين محض به مراتب مهم ترند، زيرا آنها كه در آيين هاي ديني بر خوانده ميشوند «فعاليت قواي ما فوق الطبيعه را شرح مي دهند، و تصور ميشود كه اين بر خواندن موجب ميگردد كه آن نيروها آزاد يا دوباره فعال شوند.»[5]

اسطوره در زمان خود نه تنها برداشت آدمي را

[1] - يونگ انسان و سمبول هايش، ترجمه محمود سلطانيه. 1378 ص 156

[2] - مير چا الياده: چشم انداز اسطوره، ترجمه جلال ستاري، تهران، 1362. ص 13

[3] - مهرداد بهار: « اسطوره، بياني فلسفي با استدلال تمثيلي» مجله ادبستان، شماره دوم، تهران، 1368، ص 55

[4] - داريوش شايگان: بت هاي ذهني و خاطره ازلي، تهران، 1355، ص 106

[5] - جان هينلز: شناخت اساطير ايران. ترجمه ژاله آموزگار و احمد تفضلي. تهران. 1368. ص 24-23

سا ليكه نيكو ست ،از بهارش پيداست. خوب وبد از آغازش هويداست. ماستي كه ترش است از تغارش پيداست.

به باغ خود گرفتن وبه تاك خود بستن.

چكيده‌ي تحقيق

در رابطه‌ي با عامل رفع مبتدا و خبر قول‌هاي فراواني وجود دارد كه ما در اينجا به دو قول اكتفا مي‌كنيم:

كوفيون

كوفيون مي‌گويند: مبتدا خبر را و خبر هم مبتدا را رفع مي‌دهد.

بصريون

بصريون همه‌ي آن‌ها قبول دارند كه عامل مبتدا ابتدائيت است ولي در خبر آن اختلاف است:

1ـ ابتدائيت خبر را رفع مي‌دهد

2ـ ابتدائيت و مبتدا با هم خبر را رفع مي‌دهند

3ـ ابتدا مبتدا را و مبتدا هم خبر را رفع مي‌دهد

فهرست مطالب

داستان، امر واقع، و حقيقت

داستان قصه‌اي بر ساخته است. اين تعريف حوزه‌هاي بسياري را در بر مي گيرد؛ از آن جمله است: دروغ‌هايي كه در خانه و خانواده سر هم مي كنيم تا خود را از كنجكاوي ‌هاي آزارنده حفظ كنيم، و لطيفه‌هايي كه تصادفاً مي شنويم و بعد من باب مكالمة مؤدبانه (يا غير مؤدبانه) بازگو مي كنيم، و نيز آثار ادبي خيالپرورد و بزرگي چون بهشت گمشدة ميلتون يا خود كتاب مقدس. بله، مي گويم كه كتاب مقدس داستان است، اما پيش از آنكه از سر اعتقاد به شكاكيت به رضايت سر بجنبانيد، چند كلمة ديگر را هم بخوانيد. كتاب مقدس داستان است چون قصة بر ساخته است.

امر واقع و داستان آشنايان قديم‌اند. هر دو از واژه‌هاي لاتين مشتق شده‌اند. Fact (امر واقع) از facere – ساختن يا كردن – گرفته شده است. Fiction (داستان) از fingere – ساختن يا شكل دادن. شايد فكر كنيد چه كلمات ساده‌اي – چرا كه نغمة ديگري از سر تأكيد يا عدم تأكيد بر آنها بار نشده است. اما اقبال اين دو در جهان واژه‌ها به يكسان نبوده است. كار و بار fact (امر واقع) رونق فراوان يافته است. در مكالمات روزمرة ما fact (امر واقع) با ستون‌هاي جامعة زبان يعني «واقعيت» و «حقيقت» پيوند خورده است. اما fiction (داستان) همنشين موجودات مشكوكي است چون «غيرواقعي بودن» و «دروغ بودن». با اين همه، اگر نيك بنگريم. مي توانيم ببينيم كه نسبت «امر واقع» و «داستان» با «واقعي» و «حقيقي» دقيقاً هماني نيست كه به ظاهر مي نمايد. معناي تحت اللفظي امر واقع هنوز هم در نظر ما «امر رخ داده» است. و داستان هم هرگز معناي «امر ساخته شده» اش را از دست نداده است. اما امور رخ داده يا ساخته شده از چه نظر حقيقت يا واقعيت مي يابند؟ امر رخ داده وقتي انجام مي گيرد، ديگر وجود واقعي ندارد. ممكن است پيامدهايي داشته باشد، و ممكن است اسنادي وجود داشته باشند دال بر اينكه قبلاً وجود داشته است (مثلاً اسنادي وجود داشته باشند دال بر اينكه قبلاً وجود داشته است (مثلاً جنگ داخلي آمريكا). اما همين كه رخ داد، ديگر موجوديت‌اش پايان مي پذيرد. اما چيزي كه ساخته مي شود، تا زماني كه فساد نپذيرد يا نابود نشود، وجود دارد. همين كه پايان مي پذيرد، موجوديت‌اش آ‎غاز مي شود.

سرانجام آنكه امر واقع هيچ نوع وجود خارجي ندارد، حال آنكه داستان ممكن است قرن‌ها دوام بياورد.

براي روشنتر كردن نسبت عجيب امر واقع و داستان، جايي را كه اين دو در آن با هم جمع مي آيند در نظر مي گيريم: جايي كه آن را تاريخ مي ناميم. در كلمة history (تاريخ) معنايي دو گانه نهفته است. اين واژه از واژه‌اي يوناني گرفته شده كه در اصل به معناي كاوش يا تحقيق بوده است. اما چيزي نگذشت كه دو معنا پيدا كرد كه در اينجا به كار ما مي آيند: واژة تاريخ از سويي مي تواند به معناي «چيزهايي كه رخ داده‌اند» باشد؛ از سوي ديگر مي تواند «روايت ثبت شده اموري كه فرض شده است رخ داده‌اند» معنا دهد. يعني تاريخ هم مي تواند به معناي رخدادهاي گذشته باشد و هم قصة (story) اين رخدادها: امر واقع – داستان. خود كلمة «story» هم در واژة «history» باقي مانده و اصلاً از اين كلمه مشتق شده است. آنچه به عنوان تحقيق آغاز مي شود، در خاتمه بايد به صورت داستان درآيد. امر واقع، اگر مي خواهد باقي بماند، بايد داستان شود. پس، از اين منظر، داستان در تقابل با امر واقع قرار ندارد بلكه مكمل آن است. داستان به اعمال فناپذير انسان‌ها شكلي مي دهد ماندگارتر.

اما حقيقت اين است كه اين تنها يكي از جنبه‌هاي داستان اس

فصل در بيان ملكه قناعت

قناعت سرافرازد اي مرد هوش

فهرست نويسي در كتابخانه ها

فهرست كتا بخانه

سا زما ندهي قا نونمند و نظام يا فته مواد و توليدات به شيوه الفبايي ويا هر شيوه منطقي ديگر كه با اطلاعات توصيفي كوتاه " مانند قيمت " اندازه "رنگ و ......... باشد . اصطلاحا فهرست CATALOG