پيشينه

زنجبيل از زمانهاي دور در چين مورد استفاده بوده وهنوز هم درطب سنتي چين نقش مهمي ايفا مي‌كند. در ايران قديم نيز اين گياه با نام ژنگوير شناخته شده بود و كاربرد داشت و از ايران و كشورهاي عربي به سوي غرب سفر كرد. در غرب پزشكي يوناني به نام "ديوسكوريدس" اولين بار در قرن اول ميلادي استفاده طبي زنجبيل را ثبت كرد، گرچه قرنها قبل از آن اين گياه آروماتيك از كشورهاي خاور دور به اروپا صادر مي‌شد، تا زمان قرون وسطي، به عنوان يك ماده اوليه آشپزي در اروپا كاملاً شناخته شده بود. امروزه اين گياه در بيشتر مناطق استوايي كشت مي‌شود. متخصصان طب هندي "آيورودا" از آن به عنوان داروي جهاني نام مي‌برند؛ اين امر نه تنها به خاطر خواص ضد قارچي، ضد باكتري آن است، بلكه به خاطر اثر تسكين بخش آن بر روي دستگاه گوارش هم هست، كه اينها باعث شده هنديان بيش از 2000 سال زنجبيل را مصرف كرده‌اند ويكي از بهترين شفا بخش‌هاي طبيعي براي درمان بيماري‌هاي مسافرت، حالت تهوع و سرگيجه در غرب مطرح كرده و برخلاف بعضي داروهاي مرسوم اين بيماري‌ها هيچ عوارض جانبي منفي ندارد.

در پژوهشي كه در دانمارك انجام شد به 40 نفر از دانشجويان نيرو دريايي يك گرم پودر زنجبيل و به 40 نفر ديگر مقداري دارونما داده و مشاهده شد زنجبيل به مرتب در كاهش دفعات استفراغ و از بين بردن عرق سرد موثر بوده. بعضي كارشناسان، زنجبيل را براي درمان تهوع صبحگاهي دوران حاملگي توصيه مي‌كنند. البته لازم به تذكر است در اين خصوص هميشه با پزشك مشورت نماييد.