نگاهي به وضيعت معماري معاصر  

عوامل گوناگوني بر روند پيشرفت جوامع بشري موثرند كه از آن جمله مي‌توان به عواملي نظير: اقتصاد، جامعه شناسي، سياست، پيشرفت‌هاي علمي، فلسفه و... اشاره كرد كه همگي اين عوامل بر دگرگوني‌هاي هنر و معماري نيز بسيار موثرند؛ اين تحولات در معماري، آنگونه كه چارلز جنكز (منتقد شهير معاصر)، از آن ياد مي كند با دوره مدرن آغاز مي شود و سپس با دو دوره پست مدرن و ليت مدرن پي گرفته مي شود.
مدرنيسم در معماري، پس از انقلاب صنعتي و از حدود سال 1920 م آغاز مي شود؛ به‌لحاظ شناخت‌شناسانه معماران مدرن به يك سبك جهاني و شايد بتوان گفت به نوعي بي سبكي معتقد بودند. در معماري مدرن فرم، ناشي از «عملكرد» است. ساختمان حاصل از سبك در معماري مدرن داراي صراحت بيان است، فرم انتزاعي و داراي خلوص و سادگي است. از آنجا كه معماري مدرن نفي كننده تاريخ است، لذا ضد هر گونه تزئينات، تمثيل و استعاره‌اي است كه رجعتي به تاريخ قلمداد شود. در حقيقت معماري مدرن بر اساس اصالت برنامه شكل مي گيرد و در آن عملكرد، نقش مهمي را ايفا مي‌كند؛ بدين معني كه سازماندهي فضايي پروژه تحت تاثير مستقيم اقتصاد قرار دارد و پروژه بر مبناي اقتصادي ترين وضيعت عناصر برنامه به وجود مي آيد و فرم، صورت اقتصادي طرح است! فرم، عنصري جبري است كه ناشي از عملكرد و برنامه است و زيبايي‌شناسي آن زيبايي ماشيني و منتج از فناوري است.
پس از سال 1960م، دو گرايش جديد پست مدرن و ليت مدرن، رخ مي‌نمايند، هر يك داراي گرايش هاي مجزايي هستند، حتي ادامه تفكرات اين سبك‌ها تا سال هاي اخير هم قابل پي گيري است. در انديشه معماران پست مدرن، سبك به صورت دوگانه‌اي به وجود مي آيد و داراي ظاهري عامه پسند و طرفدار عقايد جمع است. معماران اين دوره كه ديگر معماري مدرن را كارآمد و آرماني نمي‌يابند، با رجعت به گذشته و تاريخ معماري، نشانه‌هايي را از آنها در معماري خود مورد استفاده قرار مي‌دهند.