مقدمه
در طول دو دهه اخير مديران شاهد يك دوره تغييرات شگرف جهاني بواسطه پيشرفت تكنولوژي جهاني‌شدن بازارها و شرايط جديد اقتصادي، سياسي بوده‌اند افزايش تعداد رقباي در كلاس جهاني سازمانها مجبور شوند كه سريعاً فرايندهاي درون سازماني را براي باقي ماندن در صحنه رقابت جهاني بهبود بخشند در ابتدا سازمانها توجه خود را به افزاش رضايت مشتريان گماردند ودرصدد افزايش كيفيت محصولاتشان درآمدند سپس سازمانهاي توليدي بطور فزآينده‌اي به افزاش انعطاف‌پذيري در خط توليد بهبود محصولات جديد براي ارضاي مشتريان علاقمند شدند در دهه 1990 به موازات بهبود در توانمنديهاي توليد مديران صنايع درك كردند كه مواد و خدمات دريافتي از تأمين‌كنندگان مختلف تأثير بسزايي در افزايش توانمنديهاي سازمان بمنظور برخورد با نيازمنديهاي مشتريان دارند در نتيجه تمركز سازمانها برروي پايگاههاي تأمين و استراتژيهاي منبع‌يابي افزايش يافت در چنين شرايطي سازمانها به اين نتيجه رسيدند كه تمركز تنها برروي تأمين‌كنندگان كافي نيست و آنها بايد در مديريت شبكه هم كارخانجات و شركتهايي كه به نوعي در وروديهاي سازمان نقش دارند و همچنين شركتهايي كه در تحول و خدمات پس از فروش محصول به مشتري درگيرند لحاظ كنند با چنين نگرشي رويكردهاي» زنجيرة تأمين« و مديريت زنجيرة تأمين پا به عرصه وجود نهاد.
زنجيره تأمين: