مقدمه :

پيشرفت تحصيلي يكي از متغيرهاي اصلي آموزش و پروش است ولي مي‌توان از آن به عنوان شاخص عمده سنجش كيفيت آموزش و پرورش ياد كرد . معمولاً پيشرفت تحصيلي بر اساس نتايج آزمون ها مورد سنجش قرار مي گيرد و نمراتي كه دانش آموزان در دروس مختلف كسب مي نمايند نشاني از ميزان پيشرفت تحصيلي آنان تلقي مي كنند .

يك مرحله از طراحي آموزش ، تعيين نظام ارزشيابي است . ارزشيابي صحيح اطلاعاتي از قبيل نقاط قوت و ضعف موجود در طرح ، صحت و دقت نحوه ارزشيابي و ميزان آمادگي شاگردان براي قبول آموزشهاي بعدي را در اختيار معلم قرار مي دهد .

نتايج ارزشيابي تشخيص و مقايسه آن با ارزشيابي پايان تدريس مي تواند معيار موثري باشد زيرا تا اطلاعات بدست آمده ، از ارزش و اعتبار بيشتري برخوردار شود . نتيجه ارزشيابي و سنجش ميزان يادگيري شاگردان مي تواند نمايانگر موفقيت يا عدم موفقيت برنامه آموزشي باشد . اگر نتايج ارزشيابي چندان رضايت بخش نباشد مي تواند دلايل زير را براي توجيه آن بكار برد .

1-بيان نشدن هدف آموزش به طور صريح و روشن .

2-خوب نبودن كيفيت محتوا

3-عدم تناسب روش تدريس با هدف تدريس

4-فراهم نشدن شرايط لازم براي يادگيري

5-ناتواني دانش آموزان به دلايل مختلف (وجود مشكلات شخصي)

6-عدم تناسب نحوه ارزشيابي با هدف به اين صورت كه سئوالها گنگ بيان شده باشند يا آنقدر طولاني باشند كه تمام وقت شاگرد براي خواندن متن صرف شود يا سوالات متناسب با زمان پاسخگويي نباشند .

بهرحال معلم بايد از تجارب حاصل از طرح و برنامه براي طراحي بعدي و پيشبرد هدفهاي آموزشي استفاده كند . در واقع ارزشيابي جهت اصلاح مستمر برنامه است كه مي‌تواند معلم را نسبت به فعاليت هاي رو به رشد خود اميدوار سازد .

متاسفانه وقتي سخن از امتحان به ميان مي آيد نوعي غرور در شخصيت معلم و نگراني و اضطراب در چهره شاگردان بوضوح مشاهده مي شود . مفاهيم مختلف ارزشيابي براي