ادبـيـات داسـتـانـي

هر روايتي كه خصلت ساختگي و ابداعي آن به جنبه هاي تاريخي و واقعيش غلبه كند و نيز به آثار روايتي منثور ادبيات داستاني گويند. شامل قصه، رمان، رمانس داستان كوتاه مي شود.

قصه: به آثاري كه در آن ها تاكيد بر حوادث خارق العاده بيشتر از تحول و تكوين آدم ها و شخصيت هاست قصه مي گويند. حوادث قصه را به وجود مي آورند و داراي زباني نقلي و روايتي هستند. و سه خصوصيت عمده قصه ها عبارتند از: خرق عادت، پيرنگ ضعيف و كلي گرايي. قصه ها معمولاً پاياني خوش دارند.

رمانس: قصه خيالي منثور يا منظومي است كه به وقايع غيرعادي و شگفت انگيز توجه كند و ماجراي عجيب و غريب و عشقبازي هاي اغراق آميز يا اعمال سلحشورانه را به نمايش گذارد. تريستان و ايزوت ژوزف بديه.

رمان: مهمترين و معروف ترين شكل تبلور يافته ادبي روزگار ماست. دن كيشوت سروانتس شاهزاده خانم كلو مادام دولافايت و رمان هاي آلن رنه لوساژ ژيل بلاس

آرايه‏هاي ادبي قرآن و جايگاه آنها در ترجمه

پيش از آن كه المعتزّ باللّه‏ عباسي (متوفي 296) كتاب البديع را بنويسد و براي نخستين‏بار محسّنات بديعي و آرايه‏هاي ادبي را به عنوان يك علم مطرح كند، در ميان عرب‏ها توجه خاصي به زيبايي‏هاي كلام مي‏شد و اگر چه اين زيبايي‏ها تعريف نشده بود، اما به هر حال در نظم و نثر به كار مي‏رفت. يك نمونه آن قرآن كريم است كه از اين نظر شاهكاري بزرگ به شمار مي‏رود و به طوري كه خواهيم ديد انواع صنعت‏هاي بديعي به گونه‏اي چشمگير در آن به كار رفته است.
المعتزّ با نوشتن كتاب خود، براي نخستين بار اين علم را پايه گذاري كرد و اصطلاحات خاص آن را پديد آورد. البته پيش از او نيز محسنات بديعي به كار مي‏رفته و اصطلاح «بديع» در ميان اهل شعر و بلاغت رواج داشته است؛ مثلاً جاحظ (متوفي 255) را مي‏بينيم كه از بديع در شعر شاعران ياد مي‏كند، آن هم به گونه‏اي كه گويا پيش از او اهل ادب اين اصطلاح را مي‏شناخته‏اند.1 خود المعتزّ تعريف «مطابقه» را كه يك صنعت بديعي است از خليل بن احمد و تعريف «مذهب كلامي» را كه آن نيز يكي از صنايع است از جاحظ نقل مي‏كند.2 كاري كه المعتزّ

فهرست

فهرست

فهرست

عنوان

«پيشگفتار»

خداوند متعال را شكر مي كنم كه توانسته ام در اين ترم تحقيق با راهنمايي استاد خانم مريم رئيس دانا به انجام رسانم. از همه عزيزاني كه مرا در گردآوري اين تحقيق كمك كردند كمال تشكر را مي نمايم.

اين تحقيق داراي 5 داستان كوتاه از چهار نويسنده معاصر ايران است كه مورد تحليل قرار گرفته است.

اميدوارم مورد توجه خوانندگان قرار گيرد.

پيشگفتار:

«و عشق را خداوند آفريد»

من در اين تحقيق سعي بر اين داشتم كه تحليلي از مجموعه داستانهاي كوتاه از كتاب ميرزاي بزرگ علوي گرد آورك. اين كتاب نتيجه راهنمايي هاي دوستان بخصوص اساتيد عزيز خانم مريم رئيس دانا بوده است.

اعتقاد من بر اين است كه راه تجربه و تحقيق هميشه باز است.

تئاتر شاعرانه و شرق

تقريباً اغلب افراد يا جريان هايي كه پيامبران و مدافعات شاعرانگي در زندگي و هنر بوده اند نگاهي به شرق داشته اند. فلسفه شوپنهاور و نيچه، هايدگر، و در عصر هنر. سورآليست ها – آرتو – برشت – گرتوفسكي – پيتز – سمبوليستي – هسه – شرق مانند قطب جلذبي تمام انديشه هاي شاعرانه را به خود جلب نموده است. عقل گريزي، عرفان مشحون در هنر و انديشه در گوناگوني جلوه هنر حيات، اعتبار دادن به خواب و رويا و شهود و دريافت حقيقت لحظه و ستايش بي عملي و ناكوشيدن، جهان روح را در مقابل جهان ماده غرب، جهان عمل، اراده، قدرت، آينده، عقل، الگوها، ايدئولوژي بنياد مي نهد.

آراگون دعوي داشت كه ميان شعر او و شعر عرفاي اسلامي، مناسبات و پيوندهايي هست كه وي آنها را نفي و رد نمي كند، ولي مي خواهد بنيان گذار «ديالكتيك» عرفان باشد. خود وي مي گويد: ابن عربي گفته هر عاشق در حقيقت فقط بر خداي خود عاشق است، و. من اين سخن را چنين تعبير و تفسير مي كنم كه «هر كه بر او عاشقه، خالق من است».

... شيفتگي سوررآليست ها به شرق، پيشينه اي بس كهن دارد سوررآليسم مدر حدود سال 1925 «شرق، شرق جهان گشا» را مي ستود. سوررآليست ها، شرقي اساطيري را براي دفع شر غرب، چون روح احضار مي كردند.

(ستاري (1347) صص 46 و 48)

آرتو متاثر از تئاتر باي (اندونزي) است چرا كه بازي مداوم آينده داري كه از رنگي به اشاره اي و از فريادي به حركتي مي تابد ما را همواره به راهي مي كشاند كه براي روح ناهموار و دشوار است و ما را در حالتي برار از ترديد و تشويق غوطه ور مي سازد كه از ويژگي هاي تأثير شعر است.

(آرتو (1383) صص 94 و 95)

ژنه و تئاتر شرق

بسم الله الرحمن الرحيم

رودكي، ‌ابوعبدالله جعفر فرزند محمد فرزند حكيم فرزند عبدالرحمان فرزند آدم.از كودكي و چگونگي تحصيل او آگاهي چنداني به دست نيست. در 8 سالگي قرآن آموخت و آن را از بر كرد و از همان هنگام به شاعري پرداخت. 

برخي مي گويند در مدرسه هاي سمرقند درس خوانده است. آنچه آشكار است، وي شاعري دانش آموخته بود و چيرگي او بر واژگان فارسي چندان است كه هر فرهنگ نامه اي از شعر او گواه مي آورد. رودكي از روزگار جواني آوازي خوش داشت، در موسيقي و نوازندگي چيره دست و پر آوازه بود. وي نزد ابوالعنك بختياري موسيقي آموخت و همواره مورد ستايش او بود، آن چنان كه استاد در روزگار كهنسالي چنگ خود را به رودكي چنگ نواز بخشيد. رودكي در همان دوره شعر نيز مي سرود. شعر و موسيقي در سده هاي چهارم و پنجم همچون روزگار پيش از اسلام به هم پيوسته بودند و شعر به همراه موسيقي خوانده مي شد. شاعران بزرگ آناني بودند كه موسيقي نيز مي دانستند. از همروزگاران رودكي مانند منجيك ترمذي (نيمه دوم سده چهارم) و يا پس از او مانند فرخي (429 ق) استاد موسيقي زمانه خويش بودند. شاعران، معمولاً قصيده هايشان را با ساز و در يكي از پرده هاي موسيقي مي خواندند. هركس كه صدايي خوش نداشت يا موسيقي نمي دانست، از راوي مي خواست تا شعرش را در حضور ممدوح بخواند. رودكي، شعرش را با ساز مي خواند و در آن روزگار به خنياگري برجسته آوازه داشت.

رفته رفته آوازه رودكي به دربار سامانيان رسيد و نصربن احمد ساماني (301 ـ 331 ق) او را به دربار خواند. برخي بر اين گمانند كه او پيش از نصربن احمد به دربار سامانيان رفته بود، در آنجا برآمد و بزرگترين شاعر دربار ساماني شد. در آن روزگار در محيط ادبي، علمي، اقتصادي و اجتماعي فرارود، آن چنان تحولي شگرف روي داده بود كه دانش پژوهان، آن دوره را دوران نوزايي (رسانس) ايراني مي نامند. دربار ساماني با نام نژاد ايراني و از خاندان ساسانيان، به تحكيم موقعيت سياسي خود پرداختند. جوش و خروش ملي آغاز شده در آن ديار به گسترش و پيشرفت زبان و فرهنگ ايراني انجاميد. سمرقند و بخارا كه در كشاورزي، داد و ستد و صنعت رونق يافته بودند، از مراكز مهم آن روزگار بودند. صنعت كاغذ سازي سمرقند آوازه اي جهاني يافت و فراواني برنج، گندم و برخي فرآورده هاي كشاورزي زبانزد بود.